خاطرات یک مقیم کانادا

من در این وبلاگ خاطرات و روزانه های خودم رو از قبل از رفتن به کانادا تا زندگی در کانادا برای شما نقل میکنم .

خاطرات یک مقیم کانادا

من در این وبلاگ خاطرات و روزانه های خودم رو از قبل از رفتن به کانادا تا زندگی در کانادا برای شما نقل میکنم .

شروع دوباره

سلام

من از همه دوستانی که هنوز هم خواننده این وبلاگ هستند نهایت تشکر رو دارم

حالا که دارم به مرز دو سال در کانادا میرسم از همه دوستانی که در این مدت با نظرات قشنگشون بنده رو همراهی کردند بسیار سپاسگزارم

من می‌خوام دوباره شروع کنم به نوشتن

فقط احتیاج به یکمی وقت و حوصله دارم

یه طرح جدیدی که به ذهنم رسیده ضبط کردن فایلهای صوتی و گذاشتنش رو وبلاگ ... حالا از دوستان می‌خوام در 24 ساعت آینده نظراتشون رو در مورد این بگن و بگن به نظرشون کار لوسیه یا میتونه کار جالبی‌ باشه ؟!

منتظر نظراتتون هستم

ارادتمند

رامین


..............................................................................................................................


دوستان در شبانه روز گذشته این وبلاگ بیش از 100 نفر بازدید کننده داشته ولی فقط 2 نفر جواب بنده رو دادند و این نشون میده که یا کار بنده بی ارزشه و یا خوانندگان محترم ارزشی برای بنده و کارم قائل نیستند پس در صوری که در 24 ساعت آینده هم من جواب قابل توجهی از دوستان دریافت نکنم به این معنیه که دیگه کسی مایل به ادامه کار من بیست و داستان وبلاگ رامین کانادا بسته میشه ولی همچنان این وبلاگ بری استفاده عموم از مطالب منتشر شده قبلی باز خواهد موند.

نظرات 12 + ارسال نظر
نسرین سه‌شنبه 2 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 07:29 ب.ظ

خوشحالم که برگشتین
چی میشه به خاطر یکی دو تا دوست واقعی به کارتون ادامه بدین؟من شخصا از خواندن وبلاگتون لذت می برم.

[ بدون نام ] چهارشنبه 3 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 01:10 ب.ظ

با سلام و تبریک برای سال نو وبلاگ بسیار زیبا و مفیدی دارید مطمئن باشید وقتی ۱۰۰ نفر بازدید کننده در یک شبانه روز دارید یعنی همه از وبلاگتان خوششان می آید پس به کار خود ادامه دهید

سها چهارشنبه 3 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 02:15 ب.ظ

سلام
ازینکه وبلاگتو دیدم خیلی خوشحالم.اتفاقا خیلی کار جالبی میشه.اگه قابل میدونی منم به دوستداران وبلاگت اضافه کن

ناهید چهارشنبه 3 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 02:20 ب.ظ

سپاسگذاریم خیلی خوبه

باران پنج‌شنبه 18 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 09:10 ب.ظ

خیلی خوشم اومد جدید بود انصراف من از تصمیم به مهاجرت و رها کردن این پروسه در اواسط راه به خاطر همین وبگردیها و مصاحبه حضوری با تجربه های مهاجرت و تصمیم نهائی انصراف کبک بود .ممنون

مهدی جمعه 19 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 01:12 ب.ظ

از اینکه دوباره مینویسی خوشحالم و امیدوارم ادامه بدی
من یه سوال داشتم میخواستم بدونم اگه با دیپلم بیام اونجا میتونم ادامه تحصیل بدم و خودم رو با سطح تصیلات اونجا هماهنگ کنم
وچقدر طول میکشه وارد دانشگاه بشم
و تحصیلات تو دانشگاه چقدر زمان میبره لطفا توضیح بدین

سلام اگر با دیپلم بیاید یک تا دوسال باید اینجا درس بخونید تا دیپلم اینجا رو بگیرید و بعد میتونید برید دانشگاه و توی چهار تا پنج سال لیسانس بگیرید ولی اگر با مدرک پیش دانشگاهی بیاید یکسال باید زبان بخونید و بعد میتونید با نمرات ایرانتون از دانشگاه پذیرش بگیرید

مهدی جمعه 19 فروردین‌ماه سال 1390 ساعت 01:16 ب.ظ

با سلام شما چند ماه چیزی ننوشتید نباید انتظار داشته باشید نظرات زیاد بشه
من خودم فکر کردم دیگه نمینویسی اتفاقی سر زدم

سروش دوشنبه 5 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 02:27 ب.ظ

سلام. رامین جان من امروز اتفاقی با وبلاگت برخوردم وتمام مطالبی که گذاشته بودب رو خوندم.میدونم شرایط زندگی از نظر دوری و غریب بودن کمی سخت هست ولی ازششو داره .من خودم از طریق( مهاجرت استانی) کار افریتی برای استان مانیتوبا شهر وینیپگ اقدام کردم و تمام سرمایه ای که در ایران داشتم را به اونجا متقل نمودم. این رو بهت گفتم که هیچ وقت به سرت نزنه برگردی ایران چرا که همه ما درحال فرار از ایران هستیم. در رابطه با اون احساس عاطفی من فکر میکنم تو در ایران عاشق کسی هستی که نمیتونی فراموشش کنی ! نگذار احساساتت بر عقلت غلبه کنه. شرایطی که الان تو داری ارزوی هزاران جوان ایرانی هست پس قدرشو بدون وازش نهایت استفاده رو بکن.برات ارزوی موفقیت میکنم.

به امید دیدار
سروش شاهیخانه

ارشیا شنبه 31 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 01:48 ب.ظ

سلام رامین جان...وبلاگت عالیه و دوست دارم که همیشه وبلاگت رو به روز و پر مطلب ببینم...با تشکر

لی لی شنبه 31 اردیبهشت‌ماه سال 1390 ساعت 09:33 ب.ظ

حالا چرا قهر می کنی؟

علیرضا یکشنبه 11 تیر‌ماه سال 1391 ساعت 09:05 ب.ظ

خوشحالم از اینکه میبینم غربت را با اینترنت دفع می کنید.
آن مخوقعی که ما غربت بودیم اینترنت اینقدر کاربرد گسترده ای نداشت.
ان موقع ها فقط سه چهار ماه یکبار به ایران زنگ می زدیم و با اقوام حرف می زدیم.
گمانم اینترنت یکی از بزرگترین اختراعات جهان محسوب شود.
همین که شما آنور دنیا با ایرانیان مقیم ایران می توانید تبادل نظر داشته باشید جای شکریست بسیار.

ولی چرا این فکر را می کنید که به نوشته هایتان اهمیت داده نمی شود. این فکر ها را از خود دور سازید که مانع پیشرفت می شود.

با گذاشتن فایل صوتی مطالبتان در وبلاگتان خیلی موافقم.
میتونید برای مطالبتان موزیک متن بگذارید که به شیوایی و زیبایی بیان می افزاید.

امیدوارم که دکلمه های زیبایی را از تان شاهد باشیم.

و بدانید که این ور دنیا آدم هایی هستند که به کار و تلاش وقت گذاشتن شما ارزش بدهند پس بسم الله.

با آرزوی موفقیت

رها دوشنبه 10 شهریور‌ماه سال 1393 ساعت 10:07 ق.ظ

سلام
فایل صوتی خیلی خوب بود. اگه برا خودت هم راحتره فایل صوتی بزار . فقط همش تووش گفته بودی نمیتونم کمکتون کنمو این حرفا....
تلاش کن میتونی. فایل صوتی مفید بزار و فقط از کانادا بگو
دستت درد نکنه رامین جان
شاد باشی

برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد